کد مطلب:313599 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:203
شفای جوان در حرم حضرت عباس
آیةالله سید نورالدین میلانی، در شب 16 ج 1 سال 1414 ه ق در حرم مطهر كریمه ی اهل بیت، حضرت فاطمه ی معصومه علیهاالسلام، در بالا سر حضرت نزدیك ضریح مطهر تقریبا به فاصله ی سه متری، كراماتی چند از حضرت ابوالفضل العباس علیه السلام برای مؤلف كتاب نقل فرمودند كه ذیلا می خوانید:
1. در وین، پایتخت اتریش، آقای دكتر رضا تسلیمی برایم نقل كرد كه: من 12 ساله بودم، پدر و مادرم برای زیارت مرا به عتبات عالیات بردند. در آنجا من خود را به ملازمت با پدر و مادرم مقید نساختم. خودم هر وقت می خواستم به حرم یا جای دیگر بروم می رفتم. لهذا توفیقی دست داد كه كرارا به حرم مشرف شوم. یك روز در حرم حضرت عباس علیه السلام پسری را به ضریح بسته بودند و عده ای دورش ناله می كردند و می گفتند: ابوفاضل، ابوفاضل. من، هم خودم متوجه شدم و هم مردم گفتند كه، وی در معرض خطر مرگ قرار دارد. دوباره كه به حرم رفتم، دیدم مردم كف می زنند و شادی می كنند. معلوم شد پسر جوان خوب شده است.
بعد از ختم زیارت، به اصفهان برگشتیم. مردم به دیدار پدر و مادرم می آمدند. دایی یی داشتم كه از دو چشم نابینا شده بود. به من پیغام داد: پسرجان، پدر و مادرت نمی رسند پیش من بیایند، اقلا تو بیا كه من تو را ببینم. به ملاقات دایی كه رفتم، گفت: برایم تعریف كن در عتبات چه دیدی؟ من خیلی چیزها را برایش گفتم كه از جمله ی آنها، یكی نیز جریان شفای جوان در حرم حضرت ابوالفضل العباس علیه السلام بود. سپس به منزل آمدم. طرف عصر بود كه دیدم دایی من، با دو چشم باز و روشن، یكه و تنها به منزل ما آمد! همه صلوات می فرستادند. پرسیده شد: چه چیز باعث شد با چشم باز بیایی، ما را خوشحال كنی؟! گفت: بعد از رفتن رضا، از حضرت ابوالفضل العباس علیه السلام خواستم چشم مرا شفا دهد، و چشم من باز شد.
آیةالله میلانی بعد از نقل این كرامت فرمودند:
از جمله اختصاصات حضرت ابوالفضل العباس علیه السلام برآوردن حاجات اشخاص و افرادی است كه از دور و نزدیك به آن حضرت توسل جسته اند. حتی بودایی ها و بت پرستان، در هندوستان و آفریقا و غیره، نذر می كنند و توسل می جویند، و حاجت خود را می گیرند.
[ صفحه 421]
در میان ارامنه ی ساكن در تبریز و تهران و در تمام ایران نیز بسیارند كسانی كه برای حضرت روضه نذر می كنند یا گوسفند می كشند.
1. در وین، پایتخت اتریش، آقای دكتر رضا تسلیمی برایم نقل كرد كه: من 12 ساله بودم، پدر و مادرم برای زیارت مرا به عتبات عالیات بردند. در آنجا من خود را به ملازمت با پدر و مادرم مقید نساختم. خودم هر وقت می خواستم به حرم یا جای دیگر بروم می رفتم. لهذا توفیقی دست داد كه كرارا به حرم مشرف شوم. یك روز در حرم حضرت عباس علیه السلام پسری را به ضریح بسته بودند و عده ای دورش ناله می كردند و می گفتند: ابوفاضل، ابوفاضل. من، هم خودم متوجه شدم و هم مردم گفتند كه، وی در معرض خطر مرگ قرار دارد. دوباره كه به حرم رفتم، دیدم مردم كف می زنند و شادی می كنند. معلوم شد پسر جوان خوب شده است.
بعد از ختم زیارت، به اصفهان برگشتیم. مردم به دیدار پدر و مادرم می آمدند. دایی یی داشتم كه از دو چشم نابینا شده بود. به من پیغام داد: پسرجان، پدر و مادرت نمی رسند پیش من بیایند، اقلا تو بیا كه من تو را ببینم. به ملاقات دایی كه رفتم، گفت: برایم تعریف كن در عتبات چه دیدی؟ من خیلی چیزها را برایش گفتم كه از جمله ی آنها، یكی نیز جریان شفای جوان در حرم حضرت ابوالفضل العباس علیه السلام بود. سپس به منزل آمدم. طرف عصر بود كه دیدم دایی من، با دو چشم باز و روشن، یكه و تنها به منزل ما آمد! همه صلوات می فرستادند. پرسیده شد: چه چیز باعث شد با چشم باز بیایی، ما را خوشحال كنی؟! گفت: بعد از رفتن رضا، از حضرت ابوالفضل العباس علیه السلام خواستم چشم مرا شفا دهد، و چشم من باز شد.
آیةالله میلانی بعد از نقل این كرامت فرمودند:
از جمله اختصاصات حضرت ابوالفضل العباس علیه السلام برآوردن حاجات اشخاص و افرادی است كه از دور و نزدیك به آن حضرت توسل جسته اند. حتی بودایی ها و بت پرستان، در هندوستان و آفریقا و غیره، نذر می كنند و توسل می جویند، و حاجت خود را می گیرند.
[ صفحه 421]
در میان ارامنه ی ساكن در تبریز و تهران و در تمام ایران نیز بسیارند كسانی كه برای حضرت روضه نذر می كنند یا گوسفند می كشند.